Ses-His-Sen(siz)

     Tek hecelik sessizlikle bölündü  konuşmalar önceleri.Sonra  büyüdü,büyüdü...Kelimeler dolusu,satırlar  boyu  sessizlik  aldı  başını  gitti.Kimsede bir yerinden  tutayım  düzelteyim demedi.Üşenmediler aslında,yorgundular sadece. 

    İçinden gitmesine izin vermiyordu  elbette yanından gidişine sesini çıkarmadı. Kalbine de yasak yoktu ya. İstediği zaman düşünür,istediği zaman rüyasında görür,istediği zaman özleminden yorgun düşerdi.Kime neydi? Çok basitti düşüncesi,mantığına oturmuştu,"içimde büyütür,yaşatırım" demeseydi keşke.Bir tek orada hata yaptı." Kime ne ?" deyip kafasına göre davranmayacaktı. Bu kadar umarsızlığı kaldırmazdı yalnızlık.Ağır gelirdi, gece uyutmazdı,uykuya hasret bırakırdı,ertesi günü anlamsızlaştırırdı...Zaten bunu bilse gitme derdi ya da deseydi de zaten giderdi,bundan sustu belki de. 

     Yalnızken daha güzeldi sessizlik.

İki kişilik sessizlik olur muydu? Olsa olsa o saatten  sonra  tek kişlilik  koro  olurdun.