Aptal.

     Konu sen olunca duran akan sular var ya,sana gelişimde çağlıyor önümde,ayaklarıma dolanıyor.Çırpınmalarım  hiç bir işe yaramıyor,aksine çırpındıkça daha çok  acıyor  canım.Ne zaman koşsam yollarımda hep koca koca taşlar,takılıp sendeliyorum,düşüyorum bazen.Dizlerim kanıyor,o zamanda canım acıyor.Yaram kabuk bağladığında yine devam ediyorum yoluma.Yılmam ya,korkmam ya  ben  hiç bir şeyden.Yalan! Korkuyorum işte.Apaçık korkuyorum,bir yalnız karanlıkta kalmaktan bir de senden.Sende karanlıksın,grisin  gözümde.Senden de bu yüzden korkuyorum galiba.

     Canımın acısını unutunca,yine mutluluğa giden yolda yön levhaları hep seni işaret ediyor.Acıtan da sen değil miydin halbuki? Aklımda sürekli seni aklıyorum.Seni temize çıkarıyorum durmadan.Beynime karşı hep seni  savunuyorum,kendimi  önüne siper ediyorum.O konuşmaya başlayınca derhal  müdahale ediyorum.Beynimin vıdı vıdı etmesi senden daha  çok acıtıyor  çünkü.Onun cümleleri  seninkilerden daha  tokat gibi  çünkü.Bana ait olan bir  şeye  yön veremiyorum.Kendi içimde,vücudumda taşıdığım şeye hükmedemiyorum.Kalkmış bir de seninle aşık atıyorum.Ben de anlamıyorum bazen  kendimi.Boşver...

     Başlıyorum hikayemi yazmaya ben anlatıyorum o dinliyor.Hikayelerimde sütten  çıkmış ak kaşıksın hep.Suçlayamıyorum seni,biraz şikayet etsem çorap söküğü gibi geliyor çünkü devamı,aptal gibi hissediyorum  kendimi,"bunları biliyorsun da neden vazgeçmiyorsun,aptal mısın" diye  soramıyorum.Kaçıyorum,kolaya kaçıyorum senin gibi.Bana öğrettiğin belki en  iyi  belki  en  kötü şey.Ama,işe  yarıyor  bazen  sağolasın yine de.Hem kızıyor,yeri yerinden oynatıyorum,hem de hikayemin  baş tacı yapıyorum seni,başrolde aptalı yine  ben oynuyorum.

                                                                                                                                                         Ceren Yavuz